vrijdag 29 december 2017

Jij bent mooi..


Ik heb als moeder één angst.
Dat mijn kinderen niet gelukkig zijn met wie ze zijn.
Mijn jongste dochter en mijn oudste zoon hebben een redelijk portie zelfvertrouwen net als ik, en wij zorgen linksom of rechtsom voor ons eigen geluk.
Omdat wij de kracht hebben in ons zelf te geloven zelfs als niemand anders dat doet.

Mijn dochter vind het leuk zichzelf op te maken.
En als ze dan komt laten zien wat ze allemaal heeft opgesmeerd.
Zeg ik haar dat ik het prachtig vind.
Daarna neem ik haar mooie gezichtje in mijn handen en fluister ik in haar oor. “Maar weet je Ezra het allermooiste vind ik jou zonder make-up, jij hebt dat helemaal niet nodig, puur natuur ben jij het allermooist.”

Mijn oudste zoon houd van een mooi uiterlijk hoe duurder hoe mooier hij het vind.
Ik vraag hem dan. “Wie wil jij zijn Ricardo?
“Want door alle merken, het uiterlijk vertoon vergeet ik soms wie jij bent.”
“ Want wat  een prachtige lieverd ben jij die eens per week heerlijk eten voor ons kookt, voor zijn broertje en zusje zorgt als dit nodig is en zelfs het huis stofzuigt als ik een drukke week heb.”
“Jij hebt al die pracht en praal niet nodig je bent al prachtig mooi precies zoals je bent.”

Mijn middelste zoon heeft altijd of heel snel de gedachte dat hij niet goed genoeg is.
Mijn Oma pleegde zelfmoord en ik heb altijd als angst dat het genetisch bepaald is dat ik ooit mijn zoon zal verliezen omdat hij niet kan geloven in zijn eigen kracht.
Hij kan niet tegen zijn verlies en wil graag perfect zijn.
Het frustreert hem dat hij dit niet kan zijn.
Hij legt de lat voor zichzelf zo hoog dat hij niet meer kan zien hoe mooi en sterk
hij eigenlijk is.

Dus als moeder ben ik  erop gebrand te vechten voor mijn zoon zijn geluk.
En dat vechten had als resultaat dat Seth naar een nieuwe school mocht.
Waar hij vrienden maakte en minder frustratie had.
Hij had het gevoel aansluiting te vinden en meer zichzelf mocht zijn.
Zodat hij meer kon laten zien wat hij wel kan.

Tot ik net voor kerst een huilende zoon op de bank vind.
Seth heeft moeite met verliezen dit klopt!
Een volwassene op school had bepaald dat Seth niet mee mocht doen met een spel.
Seth begreep het niet hij wilde graag samen met een klasgenoot dit spel spelen.
Daarop had de volwassene een huilbeweging gemaakt door in zijn ogen te wrijven met de woorden dat Seth een Baby is en waarschijnlijk toch zou gaan huilen als hij zou verliezen.
Mijn moeder hart kookt van woede.
Is dit nu een volwassene die mijn kind een beperking op legt?

Als moeder vind ik dat Seth geen beperking heeft.
De beperking word vaak opgelegd door een ander.
Het is onze taak als volwassenen een manier te vinden om met Seth om te gaan.
Dit is niet altijd makkelijk dit vraagt om geduld en creativiteit.
Zie het als een uitdaging.

Voor Seth is lezen, schrijven en tellen erg moeilijk.
En toch doet hij boodschappen voor mij.
Ik stuur Seth met een boodschappenbriefje en geld naar de supermarkt.
Daar vraagt Seth aan een medewerker om hulp.
Hulp om de opgeschreven boodschappen te vinden.
Ik ben enorm trots en vind het moedig dat Seth durft te vragen om hulp.
En ben blij dat mensen niet kijken naar wat hij niet kan maar kijken naar hoe ze hem kunnen helpen.
Ik probeer daarbij ook Seth te leren in oplossingen te denken en niet in beperkingen.

 
De school waar Seth opzit vraagt mij naar een oplossing van dit voorval.
Wat Seth zo mooi maakt is dat hij altijd in het goede gelooft van andere.
Zoals Seth zegt. “Iedereen maakt wel eens fouten.
Dus staat Seth als eerste klaar om jou je fouten te vergeven.
Seth kijkt niet naar uiterlijk maar naar je hart.
Dus het enigste wat ik wil is een welgemeend excuus voor Seth.

Van onze fouten kunnen we leren.
Mits wij naar ons zelf durven te kijken.
Onze maskers afdoen en ons blootgeven.
Wij zijn perfect precies zoals wij zijn.
Je moet het alleen willen zien en durven geloven.

zaterdag 5 augustus 2017

Gelukkig ze houden nog van hun moeder..

Wandelen is wat ik graag doe en zeker in Zwitserland.
Dus als zich de kans voordoet tijdens de zomervakantie om een weekje een caravan te huren  met de kinderen in Zwitserland, laat ik deze niet schieten.
Helaas kan man lief niet mee, er moet immers ook gewerkt worden.

Ik en de kinderen pakken de koffer in:
één korte broek, één lange broek, trui, T-shirt, sokken, onderbroek en zwemkleding.
Zo alles past in één koffer op naar Interlaken.
De camping ligt tussen de bergen aan een meer, het is er prachtig en ook de kinderen zijn blij met hun verblijf.
 


Ik wil deze week twee bergen op, de één is de Harder Kulm en de ander is de Schynige Platte.
De broodjes voor onderweg zijn gesmeerd, de wandelschoenen zijn aan, dus rugzak om en gaan.

De Harder Kulm:
Het stijgen gaat snel en is best pittig zeker voor de jongste van 8 jaar, af en toe mag ze bij de oudste van 17 jaar of bij mij  op de rug en dragen we haar een stukje.
De middelste van 12 jaar die loopt in stevige pas vooruit.
Trots kijk in naar mijn kinderen, wat zijn ze toch sterk en wat is het fijn dat wij dit kunnen doen.
"Zijn we er nu bijna?'
"Ik weet het niet.!"
Maar het mooie van op een berg omhoog klimmen is dat, ondanks dat het zwaar is je uiteindelijk altijd wordt beloond.
En dat worden we zeker eenmaal boven aan de top genieten we van een enorm mooi uitzicht over de twee meren die tussen de bergen liggen.
Voldaan lopen we weer de berg af dit gaat een heel stuk sneller en de jongste huppelt het hele stuk zelfstandig naar beneden.




De Schynige Platte:
Het plan voor vandaag, wij gaan met de trein omhoog om daarna op de Schynige Platte een route te lopen van ongeveer anderhalf uur om vervolgens de berg zelfstandig naar beneden te lopen.
Zo moet het voor iedereen goed vol te houden zijn en blijft het voor iedereen leuk.

Mama heeft een missie!
We gaan vroeg op pad en zitten om kwart voor negen in de trein omhoog.
Super leuk zo'n open treintje wat dan rustig aan de berg op tokkelt.

Eenmaal boven moeten we de rode route volgen.
Ach in Zwitserland staan alle routes goed aangegeven dus dat moet niet zo moeilijk zijn.
De oudste zal de bordjes in de gaten houden.
We kijken lekker om ons heen kletsen wat, "Hé, geen rood bordje meer?" roept mijn oudste zoon.
"Nou dat is ook raar.!"
We besluiten dan maar de oranje bordjes te volgen we komen vanzelf wel weer de rode tegen.
Deze twee routes liepen vlak langs elkaar.
En zo stappen we ongeveer twintig minuten eigenlijk behoorlijk stijl de berg af.



Tot dat we ook geen oranje bordjes meer zien.
We snappen er helemaal niets van.
We zijn nu zelfs bij een groen bordje aanbeland maar dat is een wandeling van zes uur.
We besluiten om niet verder naar beneden te gaan lopen we moeten echt weer omhoog.
Maar terug lopen doen we ook niet. Nee!! We komen als we hier het pad een beetje omhoog volgen vast wel weer een rood of oranje bordje tegen. We lopen langs een melkboerderij waar we tegemoet worden gelopen door een vriendelijk hond die graag even een aai over zijn bol wil, de boerin roept haar hond en ze groet ons.
We komen achter de boerderij  bij een stroomdraad wat over ons pad heen loopt.
Nou ja..!  Het moet niet gekker worden. Dit heb ik nog niet eerder mee gemaakt in Zwitserland.
Het zal wel zo zijn.. "Kom kinderen we gaan hier onderdoor en dan kijken we wel verder.
Na een paar honderdmeter  "Mam..! Het pad stopt hier."
Ondertussen staan we tussen de koeien met hun enorme bellen om de nek.
We lopen tussen de koeien door omhoog, die liggen lekker in het gras te herkauwen.
We moeten stijl omhoog door het gras en de kinderen beginnen een beetje te mopperen.
Het is al best warm zo vroeg in de ochtend, Er staat een enorme koe op onze route omhoog.
Julie zijn ook niets gewend niet zo mopperen we kruipen daar weer onder de stroom door en dan zal er vast wel weer een pad met een bordje zijn..
Maar ook als we boven op de heuvel zijn geen pad..
Oei..!! en die boerderij is ook best wel heel ver weg onder ons.
De jongste begint te gillen en te huilen en ik zie de oudste verstijft zijn zusje tegen zich aanhouden.
"Wat is er.!"
"Een SLANG..!!" sist de oudste.
"Ma jij bent er vlak langs gelopen, wij lopen precies achter jou aan en in één keer stak een zwarte slang zijn kop omhoog
tussen het hoge gras.
Ja.... Dat is schrikken.
"Oke rustig blijven geen paniek."
Ik pak een wandelstok en sla rustig op de grond en loop terug naar de kinderen.
Ik neem de jongste in mijn armen en de oudste nu vlak achter mij ook met een stok in zijn hand.
Gelukkig zie ik  een soort pad.. We lopen langs het stroomdraad weer terug naar beneden..
Nog één keer onder het stroom door en dan zijn we weer bij de melkboerderij.
"Au..!!" roept de oudste.  "Lekker sta ik nog onder stroom ook.."
" Maar box ma.." Je hebt toch nog het pad terug gevonden.


We besluiten terug te lopen naar het start punt.. de kinderen willen zo snel mogelijk van de berg af..
Maar voor we dat kunnen doen moeten we eerst nog een uur terug de bergtop op lopen..
Ik beloof aan de top de kinderen een lekker koud drankje..
En dat helpt, en het  drankje smaakt dan ook heerlijk.!!


Kinderen ik wil echt nog die route van anderhalf uur lopen. Het kan makkelijk het is net twaalf uur.
Ik beloof dat jullie dan de rest van het jaar weer lekker kunnen bankhangen en op je telefoon kunnen zitten.
"Oké" roepen de kinderen met lichte tegenzin.. "We doen het voor jou.."
"Ik weet zeker dat de route ontzettend mooi zal zijn.." "En dan komt het echt allemaal goed."
"Jaaa..!!" "Het rode bordje..!" Wij zijn in de eerste drie minuten van onze eerste wandeling al meteen fout gelopen.
En nee..!!  Je hoeft het stroom niet onderdoor te kruipen, want als het een wandel pad is dat bij de route hoort kun je het draad door middel van een handvat en haak gewoon openen.

De route die we lopen is prachtig.. En de kinderen genieten met volle teugen.
Wat ben ik trots op mijn drie kinderen. Dat ze ondanks de angst en de tegenslag zichzelf toch weer motiveren om door te gaan, zonder te klagen.   Ik hoef de jongste niet eens te dragen tijdens de rode route. Ze geniet van de vlinders die om haar heen vliegen.
En als ze het dan even zwaar heeft dan stoppen we. Kijken om ons heen en genieten we van alle mooie vergezichten.
Jeetje meid wat ben ik trots op je.. Jij bent echt een kanjer.. Ik trek haal even lekker dicht tegen mij aan voor een knuffel.
Het raakt mij.. Dat deze kleine meid op zo een jonge leeftijd zoveel kracht, liefde en positiviteit in zich heeft.
De rode route is volbracht..





"Mam." "Gaan we nu met de trein naar beneden."
"Nou nee eigenlijk niet.."
"Ik wil nog even in de Botanischer Alpengarten kijken en dan gaan we de berg aflopen."
De oudste wijst naar het bordje dat is drie uur lopen het is nu half drie.
"Ssssstt niets tegen de jongste twee zeggen."
Want wat is op een gegeven moment tijd..?
"We gaan gewoon lekker naar beneden lopen dat gaat super snel dat zag je aan de vorige berg die we deden."
"Als we moe zijn rusten we uit."
"Halverwege de berg kunnen we bij het restaurant nog iets drinken."
"En dan zijn we voor het avond eten gewoon thuis.!"




De tuin is prachtig maar ik hou het snel voor gezien.
Met een ijsje in de hand stoempen de kinderen lekker naar beneden, het pad is soms behoorlijk stijl en rotsachtig.
De middelste begint nu ook echt moe te raken  "Ma alles om mij heen begint te bewegen."
"Rustig lopen lief en blijf goed kijken waar jij je voeten neer zet."  "Jeetje jongen kijk eens wat je allemaal vandaag al hebt gedaan.." "Dat laatste stukje kun jij ook.! Ik geloof in je..!" En ik geef hem een kus op zijn hand.
Na een korte stop gaan we weer snel verder het begint te betrekken en te druppelen.
Maar gelukkig  komt de weg onderaan de berg steeds beter in zicht. En enthousiast beginnen de kinderen steeds sneller te lopen eigenlijk rennen we nu de berg af..
Ik pak de twee jongste bij de hand de stenen zijn glad en zo lopen we voorzichtig het laatste stukje naar de hoofdweg.
Nog een korte sprint naar de auto aangezien de lucht nu donker gekleurd is en je de donder hoort..
We hebben het gehaald..
GEWELDIG en wat ontzettend knap.
We hebben acht uur gelopen..
Ik heb mijn kinderen gepusht om het uiterste van zichzelf te vragen.
En ze vinden mij nog steeds lief..
Ze zijn blij met hun avontuur, want het is natuurlijk weer een fantastisch verhaal..
Terug bij de caravan doen we even een gezamenlijke gezins knuffel.

De oudste stond onder stroom heeft zij zus beschermd tegen een zwarte adder.
En heeft met zijn sterke lichaam af en toe zijn zusje wat rust gegund.
De middelste ging ons iedere keer dapper voor en zelfs toen hij de wereld zag bewegen zijn focus vast hield.
En zijn zus beschermde, opving als ze te hard van de berg af wilde rennen.
Ik heb hem geen één keer horen klagen ook al vond hij de koeien met hun horens dood eng.
Bij de jongste is het ontzettend grappig, die heeft echt opstart problemen blazen, diepzuchten, steunen en kreunen.. En ik maar schreeuwen "doorlopen."
Maar na het ontwijken van een slangen beet.. Trok ze haar power blik open en dartelde ze vrolijk door. Ongelooflijk dat er zoveel power in zo een klein meisje kan zitten..
Ik had zelf bij thuiskomst bij de caravan een bloedzuigende tekenbeet in mijn arm hangen. Gelukkig liet deze snel weer los.
Als ouder moet je gewoon weer door..
Alleen met de kinderen op vakantie gaan is altijd weer een uitdaging en kost enorm veel energie.. Je moet immers aan alles denken. En het gaat dan niet altijd zoals je het bedacht had.
Maar als je dan de kinderen ziet genieten, lachen en hun verhalen hoort.  Dan is het net als de berg op klimmen.
Uiteindelijk is het  het allemaal dubbel en dwars waard..



 
 
 


 



































maandag 28 januari 2013

Even ergens anders slapen.

Op donderdag begint het met wat lichte pijn in de buik.
Ik moffel het een beetje weg. Misschien de maandelijkse periode.
En ach.. iedereen heeft toch wel eens buikpijn.
Vrijdagavond wordt het iets erger en vrijdagnacht wordt het nog heftiger waarop ik zaterdag ochtend mijn man wek met de conclusie “ik ben ziek”
Ik verzamel wat kussens en een dekbed en plof  beneden neer op de bank..
Ik begin vol goede moet aan een grote kom venkel thee misschien zijn het mijn darmen.. je weet het niet..!! Ondertussen doet mijn hele onderbuik zeer..
De pijn wordt dus niet minder en de twijfel zet in.
Mijn allerliefste schoonmoeder belt om een bakkie te komen doen.. Ik weet hoezeer de gezinsleden altijd uitkijken naar haar komst.
De kibbeling en de kadootjes die daar mee gepaard gaan worden altijd zeer gewaardeerd.
Nee, zeggen is geen optie. Dus..  “Gezellig tot straks..”
Na een lekker bakkie thee.. Strompel ik gekromd als een oud vrouwtje naar het toilet.
Mijn schoonmoeder is zichtbaar geschokt.. “Meisje dit kan niet..” En met wat korte vragen bevestigd zij mijn vermoedens.. Dit is geen gewoon griepje..
De eerste hulp wordt gebeld en al snel daarna hebben we een afspraak.. 17.20 bij de dokterspost..

Nu nog even opvang voor de kinderen regelen.. Want hoe lief en leuk mijn schoonmoeder ook is.. Drie is echt even teveel.. En ach.. het nummer van onze vertrouwde oppas wordt gebeld.
“Wat je staat in een pashokje in Breda.” “Schit.” Dat gaat ze nooit redden..
“Jawel” zegt ze.  “Ik kom eraan.. 17.00 bij jou.  Ik zal er zijn..”
Wat een lot uit de loterij is zij en haar dochter..  Zeven dagen in de week beschikbaar en op ieder moment van de dag oproepbaar..
Als zij er is kunnen wij met een gerust hart weg.

De Eerste hulp 17.20
De wacht kamer is vol, dus is het maar goed dat wij een afspraak hebben.
15 minuten later mogen we de kamer binnen bij onze goeduitziende hele aardige dokter.
Ik mag dan wel buikpijn hebben maar aan mijn oogjes mankeer ik niets..
Er worden eerst wat dingen uitgesloten een blaasontsteking een blindedarm die ik niet meer heb.. en een buiten baarmoederlijke zwangerschap. Ik gooi nog even een verwijtende blik naar mijn man. Zie je nu wel. Jij had je gewoon moeten laten steriliseren.
3 Bevallingen en nu dit.. Ik wil echt geen kinderen meer.. 
De dokter kan geen oorzaak voor mijn klachten vinden we worden doorgestuurd naar de dienst doende gynaecoloog.
Ook daar worden weer wat dingen uitgesloten..
Geen blaasjes op mijn eierstokken, vleesboom of andere dingen die in je buik kunnen groeien die er niet horen..
Na lang wachten krijgen we de uitslag van mijn bloed.
Aan de waarde in mijn bloed is te zien dat ik een behoorlijk ontsteking heb..
(P.I.D.  ontsteking in het lage bekken.)
Nog één vraagje.. Kan het een indicatie zijn voor kanker..  Nee..!!  Je gaat toch wel altijd netjes voor je uitstrijkjes hé..!! Ja dokter…!!   Als je daar zo ligt schiet er echt van alles door je hoofd.. 


22.15 Kom ik aan op mijn twee persoonskamer.
Ik wordt aangesloten aan het infuus. Na drie keer prikken is het raak. Leuk hoor mooie vrouwelijke aders maar met prikken heb je daar niets aan.
De tranen rollen over mijn wangen.. Op dat moment komt man en zoon lief  binnen.
Als mijn zoon mij aan kijkt schieten bij hem ook de tranen in de ogen.. Kom maar schatje.. Echt het komt weer goed..  

Twee paracetamol en een slaappil verder. Een buurvrouw die praat in haar slaap en een man die zijn longen uit zijn lijf hoest is niet echt een goede combinatie voor de nachtrust..
Maar ach.. we liggen niet voor onze lol in het ziekenhuis..

Op zondag gebeurt er niet zo heel veel. Na dat ik in de middag van vloeibaar naar beschuit mag.. Kijk ik uit naar de komst van man en kinderen. Mijn man heeft het zo druk als een klein baasje.. en heeft er uit zichzelf aan gedacht een mooie foto van ons prachtige gezinnetje mee te nemen.. Woorden tekort.. Wat een heerlijke vent..
Ook al ben ik veroordeeld tot bed rust mag ik toch met mijn 3 kinderen en man in rolstoel plus infuus stang een uitstapje naar benden maken.. En dat was dan ook weer genoeg voor die dag. 

Maandag:
Het lijkt wel een invasie van dokters met hun assistent en stage lopers..
Er wordt bloed geprikt.. Nu maar wachten op de dokter.. Ik zou heel misschien, eventueel aan het einde van de middag.. Weer naar huis kunnen.. Dat komt mooi uit, dan neem ik de dinsdag rust en kan ik de woensdag weer kunnen gaan werken..

Na lang wachten is om half twaalf de dokter nog niet geweest ik besluit dan toch maar te gaan douchen. De moed begint mij nu toch een beetje in de schoenen te zakken..
Om  twaalf uur is het immers weer eten en kwart over twaalf  komt het bezoek.. Ja het ziekenhuis ritme heb ik al snel eigen gemaakt..
 Nadat ik heb gedoucht komt de broeder mij bijpraten want zoals verwacht heb ik de gynaecoloog gemist.. Mijn bloedwaardes zijn enorm gezakt.. Maar ze willen vergelijken met morgen.. En van het infuus, kan ik ook nog niet af.. Als alles goed is kan ik morgen misschien naar huis.
En werken..??? Deze week niet..!!! Maar dat weet jezelf ook wel..  Ja eigenlijk wel.
 Mijn man had het ook al gezegd maar ik vind mijn werk zo leuk.. Laat mij nu maar heel even alleen broeder..

Even een potje brullen.. Gelukkig staan mijn schoonmoeder die ik aan de telefoon heb en een vriendin die net binnen komt wandelen klaar om mijn geklaag aan te horen..
Ik weet het ook wel. Zeg zelf steeds tegen mijn klanten dat ze moeten luister naar hun lichaam.. Ik moet dat nu ook gewoon even doen.. Dus worden alle afspraken netjes afgebeld.. Gelukkig kan ik weer uitkijken naar de komst van mijn man en onze lieve oppas.

Dinsdag:
Waarom duurt dat bloedprikken zolang en waar blijft de dokter.. half twaalf toch maar weer gaan douchen.. Want eigenlijk wil ik eerst het infuus eruit hebben, ben ondertussen wel al losgekoppeld van het infuus maar eruit halen doen ze nog niet.. Eerst de bloeduitslagen..
De zuster heeft in ieder geval weer even gebeld zij had de dokter ook al verwacht.. Ja.. Daar is de dokter. Wat het geweest is zullen we misschien nooit precies weten.. Het was in ieder geval geen seksueel overdraagbare aandoening dat is van beide kanten in een huwelijk wel fijn om te weten..
Al twijfelde ik daar geen moment aan. Misschien dat ik nog te weten kom waar het vandaan komt met de eerste controle afspraak. Maar voor nu gaat het beter de medicijnen slaan aan.. IK MAG NAAR HUIS..  acht pillen  per dag rijker.. Maar lekker naar mijn GEZIN terug..

Mijn DANK is GROOT:

Mijn man die met twee zieke kinderen zat en ieder bezoekuur op bezoek is geweest, die mooie foto meenam en mij iedere keer weer vreselijk aan het lachen maakte..
Mijn schoonmoeder die mij het duwtje in de rug gaf.. mij de Linda gaf om te lezen en waar ik ook even mijn hart mocht luchten.
Mijn zoon wie ik zijn DS mocht lenen in de tijd van het ziekenhuis.. En een hele mooie tekening maakte..
Mijn andere zoon die zijn vader zo geweldig heeft ondersteund en geholpen heeft.
Mijn dochter die altijd weer een lach op mijn gezicht tovert
Onze Oppas.. Voor al het oppassen en er zijn.. Want Nee..!! Dat doet niet iedereen zomaar.. plus het leesvoer..
Mijn vriendin die even langskwam en waar ik mijn hart mocht luchten..
En de mensen die iets van zich zelf lieten horen door middel van sms, kaartje, telefoontje.. of www’ tje
En niet te vergeten het verplegend personeel van het ziekenhuis.
De mevrouw en meneer van de drankjes en de hapjes.

THANKS…

dinsdag 25 januari 2011

Moeder zijn

Ik heb wel eens twijfel.. Doe ik het allemaal wel goed als moeder?
Ik doe mijn best, ben niet perfect en al doende probeer ik van mijn fouten te leren.

Twijfel: Ben ik te streng?
Hadden ze die draai om de oren echt wel verdiend?
Ben ik niet te hard tegen ze uitgevallen?
Jeetje, is dit het ben ik daarom moeder geworden?
Moeder zijn: Misschien is het gewoon een oerinstinct. De drang om je te willen voortplanten om te willen voortbestaan..

Dan zitten we als gezin aan het zondags ontbijt.
Liggen we met zijn allen dicht tegen elkaar aan onder een plaid.
De mannen lekker aan het stoeien.. Dansen samen met mijn dochter.
Elkaar troosten. Samen lachen.
In één keer bekruipt mij het gevoel, van intens geluk en verschijnt er een grote glimlach rond mijn mond.

Ik probeer mijn kinderen met normen en waarden op te voeden.
Ik wil ze beschermen tegen al het kwaad. En als ze dan toch gekwetst worden of iets vervelends mee maken.
Ben ik er voor ze, vang ze op, troost ze en sta ze bij met raad..

Zondag: Ik ben jarig. En ik krijg een tekening van Ricardo. Wat mooi en lief.
Daisy 34, mama is jarig Happy Birtday, weegschaal, regenboog en
een octopus. Bedankt de tekening krijgt een mooi plekje op het bord..

Maandag: Ezra, Seth en Ricardo komen de keuken ingelopen en alle drie hebben ze een rode roos in de handen.. Voor jou mama.. Met tranen in mijn ogen neem ik de rozen in ontvangst..

Volgende maandag:
Mam! Weet jij waarom ik een octopus heb getekend?
Omdat jij altijd alles tegelijk doet en dat vindt ik zo knap.
Jeetje, woorden schieten tekort. Je doet je best en het wordt gezien en gewaardeerd.
Wat is het heerlijk om moeder te zijn. Moeder zijn is voor mij een leerproces. En wat ben ik blij met mijn kinderen
Zij maken van mij een beter mens en een goede moeder.