Jij bent mooi..

Ik heb als moeder één angst.

Dat mijn kinderen niet gelukkig zijn met wie ze zijn.
Mijn jongste dochter en mijn oudste zoon hebben een redelijk portie zelfvertrouwen net als ik, en wij zorgen linksom of rechtsom voor ons eigen geluk.
Omdat wij de kracht hebben in ons zelf te geloven zelfs als niemand anders dat doet.

Mijn dochter vind het leuk zichzelf op te maken.

En als ze dan komt laten zien wat ze allemaal heeft opgesmeerd.
Zeg ik haar dat ik het prachtig vind.
Daarna neem ik haar mooie gezichtje in mijn handen en fluister ik in haar oor. “Maar weet je Ezra het allermooiste vind ik jou zonder make-up, jij hebt dat helemaal niet nodig, puur natuur ben jij het allermooist.”

Mijn oudste zoon houd van een mooi uiterlijk hoe duurder hoe mooier hij het vind.

Ik vraag hem dan. “Wie wil jij zijn Ricardo?
“Want door alle merken, het uiterlijk vertoon vergeet ik soms wie jij bent.”
“ Want wat  een prachtige lieverd ben jij die eens per week heerlijk eten voor ons kookt, voor zijn broertje en zusje zorgt als dit nodig is en zelfs het huis stofzuigt als ik een drukke week heb.”
“Jij hebt al die pracht en praal niet nodig je bent al prachtig mooi precies zoals je bent.”

Mijn middelste zoon heeft altijd of heel snel de gedachte dat hij niet goed genoeg is.

Mijn Oma pleegde zelfmoord en ik heb altijd als angst dat het genetisch bepaald is dat ik ooit mijn zoon zal verliezen omdat hij niet kan geloven in zijn eigen kracht.
Hij kan niet tegen zijn verlies en wil graag perfect zijn.
Het frustreert hem dat hij dit niet kan zijn.
Hij legt de lat voor zichzelf zo hoog dat hij niet meer kan zien hoe mooi en sterk
hij eigenlijk is.

Dus als moeder ben ik  erop gebrand te vechten voor mijn zoon zijn geluk.

En dat vechten had als resultaat dat Seth naar een nieuwe school mocht.
Waar hij vrienden maakte en minder frustratie had.
Hij had het gevoel aansluiting te vinden en meer zichzelf mocht zijn.
Zodat hij meer kon laten zien wat hij wel kan.

Tot ik net voor kerst een huilende zoon op de bank vind.

Seth heeft moeite met verliezen dit klopt!
Een volwassene op school had bepaald dat Seth niet mee mocht doen met een spel.
Seth begreep het niet hij wilde graag samen met een klasgenoot dit spel spelen.
Daarop had de volwassene een huilbeweging gemaakt door in zijn ogen te wrijven met de woorden dat Seth een Baby is en waarschijnlijk toch zou gaan huilen als hij zou verliezen.
Mijn moeder hart kookt van woede.
Is dit nu een volwassene die mijn kind een beperking op legt?

Als moeder vind ik dat Seth geen beperking heeft.

De beperking word vaak opgelegd door een ander.
Het is onze taak als volwassenen een manier te vinden om met Seth om te gaan.
Dit is niet altijd makkelijk dit vraagt om geduld en creativiteit.
Zie het als een uitdaging.

Voor Seth is lezen, schrijven en tellen erg moeilijk.
En toch doet hij boodschappen voor mij.
Ik stuur Seth met een boodschappenbriefje en geld naar de supermarkt.
Daar vraagt Seth aan een medewerker om hulp.
Hulp om de opgeschreven boodschappen te vinden.
Ik ben enorm trots en vind het moedig dat Seth durft te vragen om hulp.
En ben blij dat mensen niet kijken naar wat hij niet kan maar kijken naar hoe ze hem kunnen helpen.
Ik probeer daarbij ook Seth te leren in oplossingen te denken en niet in beperkingen.

 

De school waar Seth opzit vraagt mij naar een oplossing van dit voorval.
Wat Seth zo mooi maakt is dat hij altijd in het goede gelooft van andere.
Zoals Seth zegt. “Iedereen maakt wel eens fouten.
Dus staat Seth als eerste klaar om jou je fouten te vergeven.
Seth kijkt niet naar uiterlijk maar naar je hart.
Dus het enigste wat ik wil is een welgemeend excuus voor Seth.

Van onze fouten kunnen we leren.

Mits wij naar ons zelf durven te kijken.
Onze maskers afdoen en ons blootgeven.
Wij zijn perfect precies zoals wij zijn.
Je moet het alleen willen zien en durven geloven.