Dus als zich de kans voordoet tijdens de zomervakantie om een weekje een caravan te huren met de kinderen in Zwitserland, laat ik deze niet schieten.
Helaas kan man lief niet mee, er moet immers ook gewerkt worden.
Ik en de kinderen pakken de koffer in:
één korte broek, één lange broek, trui, T-shirt, sokken, onderbroek en zwemkleding.
Zo alles past in één koffer op naar Interlaken.
De camping ligt tussen de bergen aan een meer, het is er prachtig en ook de kinderen zijn blij met hun verblijf.
De broodjes voor onderweg zijn gesmeerd, de wandelschoenen zijn aan, dus rugzak om en gaan.
De Harder Kulm:
Het stijgen gaat snel en is best pittig zeker voor de jongste van 8 jaar, af en toe mag ze bij de oudste van 17 jaar of bij mij op de rug en dragen we haar een stukje.
De middelste van 12 jaar die loopt in stevige pas vooruit.
Trots kijk in naar mijn kinderen, wat zijn ze toch sterk en wat is het fijn dat wij dit kunnen doen.
"Zijn we er nu bijna?'
"Ik weet het niet.!"
Maar het mooie van op een berg omhoog klimmen is dat, ondanks dat het zwaar is je uiteindelijk altijd wordt beloond.
En dat worden we zeker eenmaal boven aan de top genieten we van een enorm mooi uitzicht over de twee meren die tussen de bergen liggen.
Voldaan lopen we weer de berg af dit gaat een heel stuk sneller en de jongste huppelt het hele stuk zelfstandig naar beneden.
De Schynige Platte:
Het plan voor vandaag, wij gaan met de trein omhoog om daarna op de Schynige Platte een route te lopen van ongeveer anderhalf uur om vervolgens de berg zelfstandig naar beneden te lopen.
Zo moet het voor iedereen goed vol te houden zijn en blijft het voor iedereen leuk.
Mama heeft een missie!
We gaan vroeg op pad en zitten om kwart voor negen in de trein omhoog.
Super leuk zo'n open treintje wat dan rustig aan de berg op tokkelt.
Eenmaal boven moeten we de rode route volgen.
Ach in Zwitserland staan alle routes goed aangegeven dus dat moet niet zo moeilijk zijn.
De oudste zal de bordjes in de gaten houden.
We kijken lekker om ons heen kletsen wat, "Hé, geen rood bordje meer?" roept mijn oudste zoon.
"Nou dat is ook raar.!"
We besluiten dan maar de oranje bordjes te volgen we komen vanzelf wel weer de rode tegen.
Deze twee routes liepen vlak langs elkaar.
En zo stappen we ongeveer twintig minuten eigenlijk behoorlijk stijl de berg af.
Tot dat we ook geen oranje bordjes meer zien.
We snappen er helemaal niets van.
We zijn nu zelfs bij een groen bordje aanbeland maar dat is een wandeling van zes uur.
We besluiten om niet verder naar beneden te gaan lopen we moeten echt weer omhoog.
Maar terug lopen doen we ook niet. Nee!! We komen als we hier het pad een beetje omhoog volgen vast wel weer een rood of oranje bordje tegen. We lopen langs een melkboerderij waar we tegemoet worden gelopen door een vriendelijk hond die graag even een aai over zijn bol wil, de boerin roept haar hond en ze groet ons.
We komen achter de boerderij bij een stroomdraad wat over ons pad heen loopt.Nou ja..! Het moet niet gekker worden. Dit heb ik nog niet eerder mee gemaakt in Zwitserland.
Het zal wel zo zijn.. "Kom kinderen we gaan hier onderdoor en dan kijken we wel verder.
Na een paar honderdmeter "Mam..! Het pad stopt hier."
Ondertussen staan we tussen de koeien met hun enorme bellen om de nek.
We lopen tussen de koeien door omhoog, die liggen lekker in het gras te herkauwen.
We moeten stijl omhoog door het gras en de kinderen beginnen een beetje te mopperen.
Het is al best warm zo vroeg in de ochtend, Er staat een enorme koe op onze route omhoog.
Julie zijn ook niets gewend niet zo mopperen we kruipen daar weer onder de stroom door en dan zal er vast wel weer een pad met een bordje zijn..
Maar ook als we boven op de heuvel zijn geen pad..
Oei..!! en die boerderij is ook best wel heel ver weg onder ons.
De jongste begint te gillen en te huilen en ik zie de oudste verstijft zijn zusje tegen zich aanhouden.
"Wat is er.!"
"Een SLANG..!!" sist de oudste.
"Ma jij bent er vlak langs gelopen, wij lopen precies achter jou aan en in één keer stak een zwarte slang zijn kop omhoog
tussen het hoge gras.
Ja.... Dat is schrikken.
"Oke rustig blijven geen paniek."
Ik pak een wandelstok en sla rustig op de grond en loop terug naar de kinderen.
Ik neem de jongste in mijn armen en de oudste nu vlak achter mij ook met een stok in zijn hand.
Gelukkig zie ik een soort pad.. We lopen langs het stroomdraad weer terug naar beneden..
Nog één keer onder het stroom door en dan zijn we weer bij de melkboerderij.
"Au..!!" roept de oudste. "Lekker sta ik nog onder stroom ook.."
" Maar box ma.." Je hebt toch nog het pad terug gevonden.
We besluiten terug te lopen naar het start punt.. de kinderen willen zo snel mogelijk van de berg af..
Maar voor we dat kunnen doen moeten we eerst nog een uur terug de bergtop op lopen..
Ik beloof aan de top de kinderen een lekker koud drankje..
En dat helpt, en het drankje smaakt dan ook heerlijk.!!
Kinderen ik wil echt nog die route van anderhalf uur lopen. Het kan makkelijk het is net twaalf uur.
Ik beloof dat jullie dan de rest van het jaar weer lekker kunnen bankhangen en op je telefoon kunnen zitten.
"Oké" roepen de kinderen met lichte tegenzin.. "We doen het voor jou.."
"Ik weet zeker dat de route ontzettend mooi zal zijn.." "En dan komt het echt allemaal goed."
"Jaaa..!!" "Het rode bordje..!" Wij zijn in de eerste drie minuten van onze eerste wandeling al meteen fout gelopen.
En nee..!! Je hoeft het stroom niet onderdoor te kruipen, want als het een wandel pad is dat bij de route hoort kun je het draad door middel van een handvat en haak gewoon openen.
De route die we lopen is prachtig.. En de kinderen genieten met volle teugen.
Wat ben ik trots op mijn drie kinderen. Dat ze ondanks de angst en de tegenslag zichzelf toch weer motiveren om door te gaan, zonder te klagen. Ik hoef de jongste niet eens te dragen tijdens de rode route. Ze geniet van de vlinders die om haar heen vliegen.
En als ze het dan even zwaar heeft dan stoppen we. Kijken om ons heen en genieten we van alle mooie vergezichten.
Jeetje meid wat ben ik trots op je.. Jij bent echt een kanjer.. Ik trek haal even lekker dicht tegen mij aan voor een knuffel.
Het raakt mij.. Dat deze kleine meid op zo een jonge leeftijd zoveel kracht, liefde en positiviteit in zich heeft.
De rode route is volbracht..
"Mam." "Gaan we nu met de trein naar beneden."
"Nou nee eigenlijk niet.."
"Ik wil nog even in de Botanischer Alpengarten kijken en dan gaan we de berg aflopen."
De oudste wijst naar het bordje dat is drie uur lopen het is nu half drie.
"Ssssstt niets tegen de jongste twee zeggen."
Want wat is op een gegeven moment tijd..?
"We gaan gewoon lekker naar beneden lopen dat gaat super snel dat zag je aan de vorige berg die we deden."
"Als we moe zijn rusten we uit."
"Halverwege de berg kunnen we bij het restaurant nog iets drinken."
"En dan zijn we voor het avond eten gewoon thuis.!"
De tuin is prachtig maar ik hou het snel voor gezien.
Met een ijsje in de hand stoempen de kinderen lekker naar beneden, het pad is soms behoorlijk stijl en rotsachtig.
De middelste begint nu ook echt moe te raken "Ma alles om mij heen begint te bewegen."
"Rustig lopen lief en blijf goed kijken waar jij je voeten neer zet." "Jeetje jongen kijk eens wat je allemaal vandaag al hebt gedaan.." "Dat laatste stukje kun jij ook.! Ik geloof in je..!" En ik geef hem een kus op zijn hand.
Na een korte stop gaan we weer snel verder het begint te betrekken en te druppelen.
Maar gelukkig komt de weg onderaan de berg steeds beter in zicht. En enthousiast beginnen de kinderen steeds sneller te lopen eigenlijk rennen we nu de berg af..
Ik pak de twee jongste bij de hand de stenen zijn glad en zo lopen we voorzichtig het laatste stukje naar de hoofdweg.
Nog een korte sprint naar de auto aangezien de lucht nu donker gekleurd is en je de donder hoort..
We hebben het gehaald..
GEWELDIG en wat ontzettend knap.
We hebben acht uur gelopen..
Ik heb mijn kinderen gepusht om het uiterste van zichzelf te vragen.
En ze vinden mij nog steeds lief..
Ze zijn blij met hun avontuur, want het is natuurlijk weer een fantastisch verhaal..
Terug bij de caravan doen we even een gezamenlijke gezins knuffel.
De oudste stond onder stroom heeft zij zus beschermd tegen een zwarte adder.
En heeft met zijn sterke lichaam af en toe zijn zusje wat rust gegund.
De middelste ging ons iedere keer dapper voor en zelfs toen hij de wereld zag bewegen zijn focus vast hield.
En zijn zus beschermde, opving als ze te hard van de berg af wilde rennen.
Ik heb hem geen één keer horen klagen ook al vond hij de koeien met hun horens dood eng.
Bij de jongste is het ontzettend grappig, die heeft echt opstart problemen blazen, diepzuchten, steunen en kreunen.. En ik maar schreeuwen "doorlopen."
Maar na het ontwijken van een slangen beet.. Trok ze haar power blik open en dartelde ze vrolijk door. Ongelooflijk dat er zoveel power in zo een klein meisje kan zitten..
Ik had zelf bij thuiskomst bij de caravan een bloedzuigende tekenbeet in mijn arm hangen. Gelukkig liet deze snel weer los.
Als ouder moet je gewoon weer door..
Alleen met de kinderen op vakantie gaan is altijd weer een uitdaging en kost enorm veel energie.. Je moet immers aan alles denken. En het gaat dan niet altijd zoals je het bedacht had.
Maar als je dan de kinderen ziet genieten, lachen en hun verhalen hoort. Dan is het net als de berg op klimmen.
Uiteindelijk is het het allemaal dubbel en dwars waard..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten