Even ergens anders slapen.

Op donderdag begint het met wat lichte pijn in de buik.

Ik moffel het een beetje weg. Misschien de maandelijkse periode.

En ach.. iedereen heeft toch wel eens buikpijn.

Vrijdagavond wordt het iets erger en vrijdagnacht wordt het nog heftiger waarop ik zaterdag ochtend mijn man wek met de conclusie “ik ben ziek”

Ik verzamel wat kussens en een dekbed en plof  beneden neer op de bank..

Ik begin vol goede moet aan een grote kom venkel thee misschien zijn het mijn darmen.. je weet het niet..!! Ondertussen doet mijn hele onderbuik zeer..

De pijn wordt dus niet minder en de twijfel zet in.

Mijn allerliefste schoonmoeder belt om een bakkie te komen doen.. Ik weet hoezeer de gezinsleden altijd uitkijken naar haar komst.

De kibbeling en de kadootjes die daar mee gepaard gaan worden altijd zeer gewaardeerd.

Nee, zeggen is geen optie. Dus..  “Gezellig tot straks..”

Na een lekker bakkie thee.. Strompel ik gekromd als een oud vrouwtje naar het toilet.

Mijn schoonmoeder is zichtbaar geschokt.. “Meisje dit kan niet..” En met wat korte vragen bevestigd zij mijn vermoedens.. Dit is geen gewoon griepje..

De eerste hulp wordt gebeld en al snel daarna hebben we een afspraak.. 17.20 bij de dokterspost..

Nu nog even opvang voor de kinderen regelen.. Want hoe lief en leuk mijn schoonmoeder ook is.. Drie is echt even teveel.. En ach.. het nummer van onze vertrouwde oppas wordt gebeld.

“Wat je staat in een pashokje in Breda.” “Schit.” Dat gaat ze nooit redden..

“Jawel” zegt ze.  “Ik kom eraan.. 17.00 bij jou.  Ik zal er zijn..”

Wat een lot uit de loterij is zij en haar dochter..  Zeven dagen in de week beschikbaar en op ieder moment van de dag oproepbaar..

Als zij er is kunnen wij met een gerust hart weg.

De Eerste hulp 17.20

De wacht kamer is vol, dus is het maar goed dat wij een afspraak hebben.

15 minuten later mogen we de kamer binnen bij onze goeduitziende hele aardige dokter.

Ik mag dan wel buikpijn hebben maar aan mijn oogjes mankeer ik niets..

Er worden eerst wat dingen uitgesloten een blaasontsteking een blindedarm die ik niet meer heb.. en een buiten baarmoederlijke zwangerschap. Ik gooi nog even een verwijtende blik naar mijn man. Zie je nu wel. Jij had je gewoon moeten laten steriliseren.

3 Bevallingen en nu dit.. Ik wil echt geen kinderen meer.. 

De dokter kan geen oorzaak voor mijn klachten vinden we worden doorgestuurd naar de dienst doende gynaecoloog.

Ook daar worden weer wat dingen uitgesloten..

Geen blaasjes op mijn eierstokken, vleesboom of andere dingen die in je buik kunnen groeien die er niet horen..

Na lang wachten krijgen we de uitslag van mijn bloed.

Aan de waarde in mijn bloed is te zien dat ik een behoorlijk ontsteking heb..

(P.I.D.  ontsteking in het lage bekken.)

Nog één vraagje.. Kan het een indicatie zijn voor kanker..  Nee..!!  Je gaat toch wel altijd netjes voor je uitstrijkjes hé..!! Ja dokter…!!   Als je daar zo ligt schiet er echt van alles door je hoofd.. 

22.15 Kom ik aan op mijn twee persoonskamer.

Ik wordt aangesloten aan het infuus. Na drie keer prikken is het raak. Leuk hoor mooie vrouwelijke aders maar met prikken heb je daar niets aan.

De tranen rollen over mijn wangen.. Op dat moment komt man en zoon lief  binnen.

Als mijn zoon mij aan kijkt schieten bij hem ook de tranen in de ogen.. Kom maar schatje.. Echt het komt weer goed..  

Twee paracetamol en een slaappil verder. Een buurvrouw die praat in haar slaap en een man die zijn longen uit zijn lijf hoest is niet echt een goede combinatie voor de nachtrust..

Maar ach.. we liggen niet voor onze lol in het ziekenhuis..

Op zondag gebeurt er niet zo heel veel. Na dat ik in de middag van vloeibaar naar beschuit mag.. Kijk ik uit naar de komst van man en kinderen. Mijn man heeft het zo druk als een klein baasje.. en heeft er uit zichzelf aan gedacht een mooie foto van ons prachtige gezinnetje mee te nemen.. Woorden tekort.. Wat een heerlijke vent..

Ook al ben ik veroordeeld tot bed rust mag ik toch met mijn 3 kinderen en man in rolstoel plus infuus stang een uitstapje naar benden maken.. En dat was dan ook weer genoeg voor die dag. 

Maandag:

Het lijkt wel een invasie van dokters met hun assistent en stage lopers..

Er wordt bloed geprikt.. Nu maar wachten op de dokter.. Ik zou heel misschien, eventueel aan het einde van de middag.. Weer naar huis kunnen.. Dat komt mooi uit, dan neem ik de dinsdag rust en kan ik de woensdag weer kunnen gaan werken..

Na lang wachten is om half twaalf de dokter nog niet geweest ik besluit dan toch maar te gaan douchen. De moed begint mij nu toch een beetje in de schoenen te zakken..

Om  twaalf uur is het immers weer eten en kwart over twaalf  komt het bezoek.. Ja het ziekenhuis ritme heb ik al snel eigen gemaakt..

 Nadat ik heb gedoucht komt de broeder mij bijpraten want zoals verwacht heb ik de gynaecoloog gemist.. Mijn bloedwaardes zijn enorm gezakt.. Maar ze willen vergelijken met morgen.. En van het infuus, kan ik ook nog niet af.. Als alles goed is kan ik morgen misschien naar huis.

En werken..??? Deze week niet..!!! Maar dat weet jezelf ook wel..  Ja eigenlijk wel.

 Mijn man had het ook al gezegd maar ik vind mijn werk zo leuk.. Laat mij nu maar heel even alleen broeder..

Even een potje brullen.. Gelukkig staan mijn schoonmoeder die ik aan de telefoon heb en een vriendin die net binnen komt wandelen klaar om mijn geklaag aan te horen..

Ik weet het ook wel. Zeg zelf steeds tegen mijn klanten dat ze moeten luister naar hun lichaam.. Ik moet dat nu ook gewoon even doen.. Dus worden alle afspraken netjes afgebeld.. Gelukkig kan ik weer uitkijken naar de komst van mijn man en onze lieve oppas.

Dinsdag:

Waarom duurt dat bloedprikken zolang en waar blijft de dokter.. half twaalf toch maar weer gaan douchen.. Want eigenlijk wil ik eerst het infuus eruit hebben, ben ondertussen wel al losgekoppeld van het infuus maar eruit halen doen ze nog niet.. Eerst de bloeduitslagen..

De zuster heeft in ieder geval weer even gebeld zij had de dokter ook al verwacht.. Ja.. Daar is de dokter. Wat het geweest is zullen we misschien nooit precies weten.. Het was in ieder geval geen seksueel overdraagbare aandoening dat is van beide kanten in een huwelijk wel fijn om te weten..

Al twijfelde ik daar geen moment aan. Misschien dat ik nog te weten kom waar het vandaan komt met de eerste controle afspraak. Maar voor nu gaat het beter de medicijnen slaan aan.. IK MAG NAAR HUIS..  acht pillen  per dag rijker.. Maar lekker naar mijn GEZIN terug..

Mijn DANK is GROOT:

Mijn man die met twee zieke kinderen zat en ieder bezoekuur op bezoek is geweest, die mooie foto meenam en mij iedere keer weer vreselijk aan het lachen maakte..

Mijn schoonmoeder die mij het duwtje in de rug gaf.. mij de Linda gaf om te lezen en waar ik ook even mijn hart mocht luchten.

Mijn zoon wie ik zijn DS mocht lenen in de tijd van het ziekenhuis.. En een hele mooie tekening maakte..

Mijn andere zoon die zijn vader zo geweldig heeft ondersteund en geholpen heeft.

Mijn dochter die altijd weer een lach op mijn gezicht tovert

Onze Oppas.. Voor al het oppassen en er zijn.. Want Nee..!! Dat doet niet iedereen zomaar.. plus het leesvoer..

Mijn vriendin die even langskwam en waar ik mijn hart mocht luchten..

En de mensen die iets van zich zelf lieten horen door middel van sms, kaartje, telefoontje.. of www’ tje

En niet te vergeten het verplegend personeel van het ziekenhuis.

De mevrouw en meneer van de drankjes en de hapjes.

THANKS…